20 februari 2025

Donderdagmiddag. Nog een paar uurtjes voor mij en dan begint mijn voorjaarsvakantie. Ik tel de minuten af. Niet dat ik mijn werk niet leuk vind, integendeel, maar na weken van snotterende kinderen, koortsige volwassenen en eindeloze rijen bij de balie ben ik toe aan een weekje rust. Even opladen.

De telefoon gaat. "Huisartsenpraktijk, u spreekt met Emma." "Ja, hallo, mijn zoon heeft al drie dagen verhoging en ik maak me toch zorgen..." Ik werp een blik op de klok. Nog een uur en veertig minuten. Met een vriendelijke stem leg ik uit wat de adviezen zijn en wanneer ze alsnog contact moet opnemen. Moeder klinkt gerustgesteld, ik noteer de gegevens en hang op.

Twee tellen later rinkelt de telefoon opnieuw. Een patiënt met jeukende bultjes die denkt dat hij de mazelen heeft. En ja, het is alweer de derde keer dat hij belt vandaag. "Nee meneer, netelroos is geen mazelen. En ja, antihistamine helpt echt." Ik probeer zo vriendelijk mogelijk te blijven, maar ik voel de vakantie steeds dichterbij komen en dat maakt me ongeduldig.

Dan stormt een collega binnen. "Emma, we hebben een spoedje! Een meneer die van de trap is gevallen, open wond aan het scheenbeen. Veel bloed."

Dag rustige laatste werkdag.

Ik grijp mijn handschoenen en ren naar de behandelkamer. De huisarts is al bezig, ik assisteer waar nodig. Meneer is wit om de neus, maar maakt gelukkig grapjes over hoe hij dacht dat hij nog twintig was. Een paar hechtingen later en een rol verband om zijn been, kan hij – mét instructies – weer naar huis.

Ik zucht en werp nogmaals een blik op de klok. Nog een half uur. Dan toch nog even snel de administratie bijwerken. Droombeeld: ik werk alles netjes bij en sluit precies op tijd mijn computer af. Realiteit: een patiënt die nog "even snel" een uitstrijkje wil en een collega die haar computer niet aan de praat krijgt.

En dan, precies op het moment dat ik mijn jas aantrek, gaat de telefoon opnieuw. Ik twijfel. Opnemen of subtiel negeren en hopen dat iemand anders... Maar nee, mijn geweten wint. "Huisartsenpraktijk, u spreekt met Emma."

"Ja, ik had even een vraagje over mijn medicatie..."

Ik schiet mijn collega een blik toe en zij knikt. "Ik neem het wel over. Ga jij maar lekker vakantie vieren."

Wat een heldin.

Ik grijp mijn tas, roep een vluchtig "fijn weekend!" en stap naar buiten. De frisse lentelucht voelt als een eerste voorproefje van de vakantie. Tijd om mijn telefoon uit te zetten en me even een week lang niet druk te maken over koorts, jeuk of gekke vlekjes.

Tot over een week!